Leo Pleysier

Leo Jozef Theresia Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945) is een Nederlandstalig Belgisch schrijver. Hij werd geboren in Rijkevorsel in de Antwerpse Kempen, en woont daar anno 2025 nog steeds.

In zijn verhalende prozawerk onderzoekt hij zijn verhouding tot zijn geboortestreek en zijn familieleden. Angst, eenzaamheid, nestwarmte, geweld, de veranderende tijdgeest, isolement en verbondenheid tussen mensen zijn enkele terugkerende thema's. Pleysiers romans zijn emblemata van de menselijke conditie. Ze bevatten tussen de regels ook heel wat tijds- en maatschappijkritiek.

Zijn eerste boeken (''Mirliton'' en ''Niets dan schreeuw'') zijn experimenteel van taal en compositie en ik-gericht. Gaandeweg heeft de auteur zijn horizon verruimd: van zijn eigen streek (''Waar was ik weer?'') naar Engeland (''Shimmy''), Afrika (''Zwart van het volk''), India en China (''De Gele Rivier is bevrozen'', ''De trousse'').

''Wit is altijd schoon'' (1989), waarin hij zijn spraakzame moeder na haar dood laat 'voortratelen', zorgde voor de doorbraak bij het grote publiek. Typisch mondeling taalgebruik wordt hier uitgepuurd op schrift gezet. Het krijgt muzikaal-ritmische kwaliteiten.

Hierop volgden ''De kast'' (1991), ''De Gele Rivier is bevrozen'' (1993) en ''Volgend jaar in Berchem'' (2000), waarin respectievelijk een zus, een tante non en de vader centraal staan. ''De dieven zijn al gaan slapen'' (2003) bevat een mengeling van autobiografische en poëticale fragmenten. In 2004 verscheen ''De trousse'' en in 2007 ''De Latino's'': een novelle resp. een roman over Vlamingen in de wijde wereld.

In 2010 verscheen de op een jeugdherinnering gebaseerde roman ''Dieperik'' waarin een verhaal wordt verteld dat eigenlijk niet verteld mocht worden. De verhalenbundel ''De zoon, de maan en de sterren'' (2014) vervlecht motieven als geborgenheid en bedreiging, het lokale en het mondiale. ''Heel de tijd'' (2018) is een reeks van herinneringen en kleine verhalen over het verstrijken van de tijd. In ''Klokgelui'' (2023) contrasteert de schrijver het wereldwijze gepraat van een groep wandelclubleden met de stille vereenzaming van een oud koppel. Lees meer op Wikipedia